От личен опит мога да кажа, че колкото повече се отлага казването, толкова по-голям проблем почва да става и толкова по-обидени ще бъдат близките ти от това, че си се дистанцирала от тях... На тяхно място и аз бих се обидила... Мислиш си, че ги предпазваш?! Няма по-голяма заблуда от това... Помисли си какво ще им е, когато някой ден ти се НАЛОЖИ да им кажеш, вместо да им дадеш възможност постепенно да свикнат с положението и да го осъзнаят в развитие... Освен това нищо чудно и да са в състояние да ти помогнат, с водене на детето на рехабилитация, гимнастика и т.н... В момента, в който им кажеш, подпитването и неуместните сравнения ще престанат... А ти нали точно това искаш...
Моят съвет е - не чакай и ден повече, а ги въведи в положението... И заради твоето спокойствие, и за да пощадиш тях самите от шока след време, който ще изживеят, ако продължиш да пазиш тайна, когато освен всичко друго ще се почувстват и унижени от мълчанието ти...
Има едно глобално правило - прави на другите това, което би искала да направят на теб, и не им прави това, което не би искала да ти сторят. Представи си един ден дъщеря ти да има подобен проблем и поради криворазбрано милосърдие да скрие истината от теб... Не е правилно, нали... Ама човек го разбира, само ако му дойде на главата...
П.С. Забравих да добавя - нищо чудно да видиш близките си в нова и много по-добра светлина, както аз видях майка ми, след като стана ясна диагнозата на дъщеря ми... Тя направи изписването ни от родилното празник, какъвто би трябвало да е... само дето в оня миг аз бях твърде смачкана, за да осъзнавам какви трябва да са нещата... Идващият живот сам по себе си е празник, независимо дали детето е болно или не...