Кучето особено е огромна отговорност. Да не говорим за голяма порода. Да не говорим ако живееш в чужбина. Не мога да отскоча до България, не мога да отида в който искам хотел, не мога да отида когато където поискам, без предравително обмисляне. Вкъщи хвърчат косми и му дреме на опашката. Нито съм чистница, нито имам намерение да ставам. Бебето ни е много желано и дълго чакано, но живота ни е изграден преди него. Ние вече сме семейство, с куче и навици, към които бейби ще трябва да се адаптира.
Също нито споря, нито визирам мнения, но имам сумати примери около мен, на семейства махнали животинка заради престоящото бебе. В някакъв красив момент бебето порства и те рашават да му взимат домашен любимец... Убийте ме, логиката аз не я виждам.
Всеки, който има намерение да си взима животно, нека помисли много преди това.
За финал един виц:
За първото дете переш всичко, стерилизираш, гладиш.
Второто, само препираш дрехите с антиалергенен прах и чат пат-гладиш.
Но когато видиш третото да яде от паничката на котката - си е лично проблем на котката.
За мен е много по-голяма драма детето ми гълта цигарен дим на детската площадка от някоя фръцла, околкото да глътне косми от Марс, който знам как гледам.