Тук доколкото разбирам става дума за малки деца, на които все още е сложно да се обясняват нормите на поведение. Или поне не е нужно да ги учиш на всичко едноверменно и наведнъж. Нека първо научат, че има неща, които са общи и такива които са си техни. Общите задължително се делят и с другите деца, за личните - вече не знам коя тема подред не можем да се разберем по въпроса. Едва по-късно идва урокът, че да се плаче и реве не е възпитано, каквото казва мама трябва да се прави, защото ... и прочее. С малки стъпки, едно по едно - нещата се случват. Реакции винаги има и трябва да има. Ние за какво сме, ако не за да ги овладеем. За съжаление пак ще се повторя, ама за какво толкова учим, трупаме опит, ставаме свидетели на различни житейски ситуации, четем, съзряваме..... ако не можем да се разберем с едно дете и то не кое и да е, а собствено ни.
Освен това, след второто дете се оказваш трайно имунизиран и преставаш да се впечатляваш изобщо, особено пък от хорското мнение.