Да научим и италиански! - Тема 2

Здавейте,

Относно качване на файлове в http://dox.abv.bg/ - ако е без регистрация линка е активен малко време, а с регистрация през пощата периода на активност на линка е както бъде зададен. Ще потърся друго място, където да мога да кача цялата база данни, която съм събрала свързана с изучаването на италиански език (за съжаление не съм компетентна да създам торенти и да ги предоставя в торент тракър).

Относно идеята за граматическите уроци, да бъдат копирани/преписвани/качвани в темата съм ЗА. Днес ще започна преглед какво мога да предоставя като граматика и ще започна да споделям в отделни коментари. Благодаря за прекрасната идея!

Относно италианските филми с бг субтитри - аз използвам торент сайтове (търся европейско кино или европейски сериали), има много интересни филми. За съжаление италиански сериал, който много ми хареса, както и любимата ми комедия са на местен диалект. Ако имате желание ще ви изготвя и споделя списък на филми (заедно с линк за теглене), които да ви помогнат в изучаването на езика.

Сега да започна с идеята за копиране на информация, която да ни помогне в изучаването на езика!
30 въпроса с 30 отговора свързани с правилното произношение на определени думи (текста е на италиански език - копиран от форум)

Trenta domande e trenta risposte

1. Àbrogo o abrògo? Le tre persone singolari del presente indicativo di abrogare hanno l’accento sulla a: io àbrogo, tu àbroghi, lui àbroga. Questa pronuncia riprende quella originaria del latino, che era àbrogo, àbrogas, àbrogai. Nelle tre persone plurali l’accento si sposta, perché cambia il numero delle sillabe: noi abroghiàmo, voi abrogàte, loro abrogàno.
2. Acribìa o acrìbia? Acribìa significa «precisione meticolosa», e la precisione è d’obbligo per questa parola, che va pronunciata con l’accento sulla seconda i. Deriva dal greco akrìbeia, da akribés, un aggettivo che significava «accurato». Probabilmente la parola non è arrivata nella lingua italiana direttamente dal greco, ma attraverso il tedesco Akribie, e così si spiega lo spostamento dell’accento, che dalla prima i è andato a finire sulla seconda.
3. Adùlo o àdulo? La pronuncia corretta è io adùlo, tu adùli, lui adùla, che riprende il verbo latino adùlor, con l’accento sulla u.
4. Amaca o amaca? Bisogna dire amàca, con l’accento sulla seconda a. Il termine viene dalla lingua di Haiti, e precisámente da hammàka, che in caribico significava «letto pensile». Agli inizi del Cinquecento gli Spagnoli hanno introdotto il nome e l’oggetto in Europa, nella forma hamàca, che si è mantenuta a lungo inalterata, tant’è che Manzoni, nei Promessi Sposi, scriveva ancora hamac. A diffondere la forma amàca è stato Gabriele D’Annunzio, alla fine dell’Ottocento.
5. Appendìce o appèndice? Appendìce, senza alcun dubbio. La parola deriva dalla forma latina appendìce(m), anch’essa con l’accento sulla i, che è originario e va mantenuto. In latino il termine significava «parte aggiunta a un’altra», e dunque si prestò bene a indicare la piccola porzione d’intestino che chiamiamo appendìce; a partire dall’Ottocento, al significato anatomico si aggiunse quello giornalistico, e il termine indicò anche quella parte del giornale in cui si pubblicavano articoli di varietà, romanzi a puntate, eccetera.
6. Bocciòlo o bòcciolo? La pronuncia corretta è bocciòlo, con l’accento sulla seconda o. Bocciòlo, infatti, è composto da due elementi: la parola boccio (che, come bocciolo, indica il fiore non ancora sbocciato), e il suffisso -òlo (lo stesso di bracciòlo, famigliòla, figliòlo), che richiede l’accento sulla o.
7. Cadùco o càduco? La pronuncia giusta è cadùco. L’accento, infatti, cadeva sulla u anche in cadùcus, la parola latina da cui questo aggettivo (che significa «destinato a cadere» e dunque anche «effìmero», «instabile») deriva.
8. Centellìno o centéllino? Bisogna dire io centellìno, tu centellìni, lui centellìna, loro centellìnano. Centéllinare, infatti, deriva dal sostantivo centéllino, che voleva dire «piccolo sorso di una bevanda» (da cento, cioè «centesima parte»).
9. Codardìa o codàrdia? Bisogna dire sempre e solo codardìa, con l’accento sulla i. La parola va pronunciata come gli altri sostantivi astratti che terminano in -ìa: allegrìa, follìa, leccornìa, ghiottonerìa, eccetera. Una piccola curiosità: codardìa deriva da codardo, un adattamento italiano del francese antico couard. Couard, a sua volta, derivava da cou, cioè «coda»: originariamente il codardo era «chi teneva la coda bassa». E tale è rimasto anche oggi.
10. Cosmopolìta o cosmopòlita? La pronuncia corretta è cosmopolìta, con l’accento sulla i, proprio come in altre parole che terminano in -ìta: israelìta, moscovìta, preraffaellìta, eccetera. La parola viene dal termine kosmopolìtes, anch’esso con l’accento sulla i, che in greco antico significava «cittadino del mondo», ed era un composto di kòsmos, che voleva dire «mondo», e di polìtes, «cittadino». Il significato antico si è mantenuto fino ai giorni nostri: il cosmopolìta, infatti, è una persona aperta che, considerando sua patria il mondo intero, sa accettare e condividere le usanze e le idee dei popoli più diversi e lontani.
11. Cucùlo o cùculo? Molti ricorderanno ancora un film degli anni Settanta, intitolato Qualcuno volò sul nido del cuculo. Il film, diretto da Miloš Forman e interpretato da Jack Nicholson, era bello e commovente. Il titolo, invece, è stato fonte di incertezze a non finire. Tutta colpa di quel cucùlo, uccello con le piume bianche e grigie, la cui femmina ha la strana abitudine di deporre le uova nel nido d’uccelli d’altra specie: quando lo si nomina, non si sa mai se mettere l’accento sulla prima o sulla seconda u. Ancora una volta, per risolvere il dubbio, dobbiamo risalire al latino. Cucùlo, infatti, deriva dal latino cucùlum, parola nata per imitazione del verso tipico di questo uccello: cu cu. Risultato: nel passaggio all’italiano l’accento è rimasto allo stesso posto, sulla seconda u.
12. Cùpido o cupìdo? In questo caso si tratta di due parole diverse, e ognuna deve essere pronunciata con l’accento giusto. Sull’aggettivo, che significa «ardentemente desideroso», non ci possono essere dubbi: bisogna dire cùpido, con l’accento sulla u. Il termine deriva, infatti, dall’aggettivo latino cùpidus, con l’accento sulla u, che a sua volta proveniva dal verbo cùpere, che significava «bramare».
E Cupìdo, direte voi? Cupìdo era, nella mitologia classica, il dio dell’amore, figlio di Venere, rappresentato come un fanciullo alato armato di arco e frecce, con le quali feriva dei e uomini, suscitando in loro la passione amorosa. Il nome di Cupìdo derivava dalla parola latina cupìdo, che significava «bramosia», e aveva, invece, l’accento sulla i, che ha conservato in italiano. Attenzione, dunque, a non confondere l’aggettivo cùpido con il dio Cupìdo, anche se tutti e due, come s’è visto, hanno a che fare col desiderio e la passione.
13. Dissuadére o dissuàdere? Il verbo dissuadére significa «distogliere da un proposito, da un’idea», e va pronunciato con l’accento sulla e. La ragione va cercata nella parola da cui deriva, il latino dissuadére, di cui la forma italiana ha mantenuto non solo il significato, ma anche l’accento.
14. Edìle o èdile? Edìle, senza ombra di dubbio: lo garantisce l’etimologia, che fa derivare questo aggettivo dalla parola latina aedìlis, anch’essa con l’accento sulla prima i. Nell’antica Roma l’aedilis era il magistrato che curava gli edifìci pubblici e i templi, i quali in latino erano detti aedes: di qui la forma aedilis. Oggi la parola edìle è un aggettivo che significa «relativo all’edilizia» (impresa edìle, imprenditore edìle) oppure un nome che significa «lavoratore nell’edilizia» (il contratto degli edìli).
15. Esplèto o èspleto? Il verbo espletare appartiene al linguaggio burocratico: vuol dire «compiere», «portare a termine». Si espletano pratiche, programmi, procedure, ma ogni volta il dubbio di chi usa il verbo è lo stesso: si deve dire io esplèto o io èspleto Sono decisamente da preferire le forme con l’accento sulla seconda e: io esplèto, tu esplèti, lui esplèta. L’italiano espletare deriva dal verbo latino explère, che significava «riempire del tutto» e, come potete vedere, aveva l’accento sulla seconda e. A ogni modo, se invece di questo verbo freddo e impersonale, che sa di uffici polverosi e bui, usassimo semplicemente compiere, finire, terminare, non sarebbe meglio?
16. Ìlare o ilàre? Ecco una parola che suscita simpatia: ìlare, infatti, significa «che è di buon umore, che mostra contentezza». Viene dal latino hìlaris, il cui accento, passando all’italiano, è rimasto sulla i.
Bisogna pronunciare ìlare anche perché l’aggettivo ilàre, con l’accento sulla a, ha significati completamente diversi: in botanica indica ciò che riguarda l’ilo (cioè l’ombelico) del seme, e in anatomia ciò che ha rapporto con l’ilo (cioè la fossetta, l’avvallamento) di un organo. Conclusione: meglio non far confusione tra buon umore, botanica e anatomia.
17. Infìdo o ìnfido? Si pronuncia infido, con l’accento sulla seconda i, che riprende l’originale latino infidus potete fidarvi.
18. Ìnternet o Internèt? Internet (che si può scrivere con l’iniziale sia maiuscola sia minuscola) è l’abbreviazione di Internetwork, e indica la grande rete di comunicazione mondiale che collega tra loro le reti dei calcolatori. Oggi navigano in rete milioni di italiani, ma una questione è ancora irrisolta: bisogna dire Ìnternet o Internèt? La pronuncia originaria è Internèt, con l’accento sulla e: non solo negli Stati Uniti e in Gran Bretagna, ma anche in Spagna, America Latina, Francia e Germania si segue questa pronuncia. In Italia, invece, è più diffusa e comune la pronuncia Ìnternet, con l’accento sulla I. La preferenza per l’accento sulla prima sillaba ha una spiegazione: nella nostra lingua le parole tronche, con l’accento sull’ultima sillaba, sono in minoranza, e di conseguenza c’è una certa resistenza ad accoglierne di nuove. In più, chi parla avverte Inter come parola a sé, separata da net, e la pronuncia con l’accento sulla i. Poiché non c’è niente di sbagliato nell’adattare la pronuncia del nome proprio Internet alle abitudini e alle regole dell’italiano, consigliamo di lasciare l’accento sulla i.
19. Leccornìa o leccòrnia? La pronuncia giusta è leccornìa, con l’accento sulla i, come molti altri sostantivi astratti che terminano in -ìa (codardìa, follìa, allegrìa, eccetera). leccornìa è una forma abbreviata di lecconerìa, che a sua volta derivava da un antico leccóne, cioè «ghiottone». La pronuncia con l’accento sulla o si è diffusa per influsso di altre parole in -ia che non hanno l’accento sulla i finale, come bòria, glòria, sbòrnia, eccetera. La pronuncia leccòrnia è talmente diffusa che è imbarazzante, ce ne rendiamo conto, andare controcorrente, pronunciandola in modo corretto. Ci sembra già di sentire, appena avrete detto leccornìa, il coro dei saputelli pronti a correggervi. Un consiglio: pronunciate la parola con l’accento sulla ì solo se vi sentite di ripetere la spiegazione che vi abbiamo dato.
20. Lùbrico o lubrìco? La pronuncia corretta è lùbrico, con l’accento sulla u, che è originario. Infatti, la parola latina da cui deriva lùbrico era lùbricus, anche lei con l’accento sulla u. Una piccola aggiunta sul significato della parola lùbrico, che forse non è noto a tutti: lùbrico in senso proprio vuol dire «scivoloso», «sdrucciolevole» (pensate a un verbo come lubrificare, che significa «ungere gli elementi di un meccanismo fino a renderlo scorrevole»); in senso figurato significa «viscido», e quindi anche «disonesto», «immorale», «licenzioso», «lascivo». Non a caso l’animale «scivoloso» (e dunque lùbrico) per eccellenza è il serpente, che nella Bibbia incarna il peccato e la tentazione.
21. Medìceo o medicèo? La pronuncia giusta è la prima, con l’accento sulla i. Infatti l’uscita -eo con cui la parola termina deriva dalla finale latina -eus, che non aveva mai l’accento. Quando una parola italiana termina in -eo derivato dal latino -eus, l’accento deve cadere obbligatoriamente sulla sillaba precedente: medìceo. La stessa regola vale per altre parole uscenti in -eo come argènteo, àureo, ebùrneo, fèrreo, fosfòreo, lìgneo, tèrreo, eccetera.
22. Mulìebre o mùliebre? Si dice mulìebre, che riprende la pronuncia originaria del latino mulìebris, da cui il termine italiano deriva.
23. Nòcciolo o nocciòlo?Il nòcciolo, con l’accento sulla prima o, è il guscio legnoso che ricopre il seme di molti frutti (oppure, metaforicamente, il «centro» di qualcosa: pensate all’espressione «il nòcciolo del problema»); il nocciòlo, invece, con l’accento sulla seconda o, è l’albero che dà le nocciòle.
24. Persuadére o persuàdere? La pronuncia corretta è la prima, che riproduce quella del verbo originale latino persuadére. Per la diffusione del tipo persuàdere, con l’accento sulla a, è stato determinante il modo di pronunciare le prime persone del presente indicativo: io persuàdo, tu persuàdi, lui persuàde.
25. Pudìco o pùdico? La pronuncia corretta è pudìco, con l’accento sulla i. Era accentata sulla i anche la parola latina pudìcus, da cui deriva l’aggettivo italiano.
26. Rubrìca o rùbrica? La pronuncia corretta è rubrìca. La storia di questa parola è un po’ lunga e forse anche un po’ complicata, ma vale la pena di raccontarla. Essa deriva dal termine latino rubrìca, con l’accento sulla i, proveniente a sua volta dall’aggettivo ruber, cioè «rosso». Che c’entra la rubrica col rosso? Il fatto è che i latini avevano la consuetudine di tingere di rosso alcune parti dei rotoli di papiro o di pergamena su cui scrivevano. Durante il Medioevo la loro abitudine non andò perduta, e nel chiuso dei monasteri gli amanuensi presero a tingere di rosso le parti più importanti dei manoscritti: il titolo, le lettere iniziali dei capitoli e l’indice alfabetico degli argomenti, detto rubricario.
La parola rubrìca in un primo tempo indicò tutte queste parti dei manoscritti scritte in rosso; poi, pian piano, cominciò ad assumere altri valori, indicando, di volta in volta, non più l’indice degli argomenti, ma qualsiasi elenco ordinato alfabeticamente (la rubrica telefonica); non più la parte importante di un libro, ma la parte di un giornale (e poi di un programma radiotelevisivo) dedicata a un determinato argomento (la rubrica mondana; una rubrica dedicata allo sport).
27. Salùbre o sàlubre? La pronuncia corretta è salùbre, perché la parola deriva dal latino salùber, anch’esso con l’accento sulla u.
28. Ùpupa o upùpa?Povera ùpupa!. Oltre a essere circondato da una fama sinistra, questo innocuo uccelletto subisce anche il torto dell’accento sbagliato, e diventa, spesso e volentieri, un’upupa. Il nome ha origine latina: si chiamava ùpupa, e la parola riproduceva il suo tipico verso, un up up ripetuto e prolungato. Come vedete, l’accento, nella parola originaria, era sulla prima u, e tale si è mantenuto in italiano. Ora che ne abbiamo sistemato la pronuncia del nome, vediamo di rendere un po’ di giustizia a questo uccellino. Già nella Bibbia l’ùpupa era ingiustamente considerata un animale immondo e impuro, ma è colpa soprattutto di Ugo Foscolo se in Italia essa si è trasformata, nel corso del tempo, in un malaugurante e tetro uccello notturno. Nei famosi versi dei Sepolcri il poeta ha scritto «e uscir dal teschio, ove fuggìa la luna, / l’ùpupa, e svolazzar su per croci / sparse per la funerea campagna». Da allora il povero uccello non ha avuto più pace. Per fortuna, in anni più vicini a noi, un altro grande poeta, Eugenio Montale, ha riabilitato lo sfortunato volatile in un celebre verso degli Ossi di seppia: «Upupa, ìlare uccello calunniato / dai poeti». Come vedete, Montale ha fatto diventare addirittura ìlare (e non ilàre: v. p. 25) la nostra ùpupa.
29. Io valùto o io vàluto? Nel suo bel libro Non se ne può più Stefano Bartezzaghi racconta che Michele Mirabella detesta che tutti dicano «io vàluto», perché la forma corretta è «io valuto». Mirabella ha ragione. Anche se ai più suonerà strano, sappiate che valùto e le altre forme del presente di valutare vanno pronunciate con l’accento sulla u: io valùto, tu valùti, lui valùta, loro valùtano. Queste voci verbali, infatti, derivano dalle forme del latino tardo valùto, valùtas, valùtat, valùtant, tutte con l’accento sulla u, che va mantenuto in italiano.
30. Zaffìro o zàffiro? All’origine della parola c’è il termine greco sáppheiros (= lapislazzuli, pietra blu), entrato nella nostra lingua non direttamente, ma attraverso la mediazione del latino sapphìrus. L’incertezza nella pronuncia dipende, come si può vedere, dalla diversa accentazione della parola in greco (che suggerisce zàffiro) e in latino (che suggerisce zaffìro). Da sempre, la pronuncia preferita è stata quella modellata sul latino, con l’accento sulla penultima sillaba («Dolce color d’oriental zaffiro», scrive Dante); quella modellata sul greco, con accento sulla terzultima sillaba, non è certo sbagliata, ed è stata accolta anche da scrittori e poeti del peso di Montale, che in una sua poesia nomina un «arco di zaffiro».

Форми на прилагателните bello, quello, buono, santo

Започвам с разяснение какво е прилагателно... Прилагателното име е част на речта и означава признак (качество или свойство) на явленията, означени със съществителните имена: добър, щастлив, работлив, широк, сребърен, пясъчен, дълготраен. Прилагателните се делят на качествени и относителни. Качествените прилагателни изразяват признаци (качества или свойства) на явленията. Могат да се степенуват: хубав човек, най-хубавата жена, умен мъж, по-умно дете. Относителните прилагателни изразяват признаци (качества или свойства) на явленията по отношение към други явления. Те не се степенуват освен в преносна употреба: дървена маса, най-дървената глава.

Сега вече по същество...
Когато са поставени пред съществително име (или пред прилагателно + съществително), прилагателните bello - красив, хубав; и quello - онзи, се променят както определителния член в зависимост от това с каква буква започва следващата дума.
Примери:
il colore (цветът)                   bel colore                     quel clore
lo sbaglio (грешката)             bello sbaglio                 quello sbaglio
l'anno (годината)                  bell'anno                      quell'anno
la casa (къщата)                   bella casa                     quella casa
l'idea (идеята)                       bell'idea                       quell'idea
i colori (цветовете)                bei colori                      quei colori
gli sbagli (грешките)              begli sbagli                   quegli sbagli
gli anni (годините)                begli anni                     quegli anni
le case (къщите)                   belle case                     quelle case
le idee (идеите)                     belle idee                     quelle idee

Когато са в ед.ч. и са поставени пред съществително име (или пред прилагателно + съществително), което не започва с S impura (когато буквата "S" е намира в началото на думата и след нея има една или две други съгласни, тя се нарича S impura - нечисто "S") или "Z", прилагателните buono -  добър и santo - свят/свети, се подлагат на елизия и съкращаване.
buono:
buon riposo - добра почивка;
buon anno - добра година;
buon'arma - добро оръжие;
santo:
San Pietro - св.Петър;
Sant'Agostino -  св.Августин;
Sant'Anna - св.Анна.
Всички тези прилагателни, когато не са следвани от съществително име (или от прилагателно + съществително), запазват пълните си форми.
un uomo bello e buono - красив и добър човек;


Пояснение: Какво е означават елизия и съкращаване?
При свързването на думите в речта, крайната неудавена гласна и крайната неударена сричка на дадена дума могат да изпаднат пред началната гласна или съгласна на следващата дума.
Когато изпадне последната неударена гласна и на нейно място пишем апостроф ('), говорим за елизия.
l'amico вместо lo amico;
quell'amico вместо quello amico;
l'ho vista вместо la ho vista;
d'inverno вместо di inverno;
s'innamora вместо si innamora;
Елизията е възможна само когато следващата дума започва с гласна
За съкращаване говорим, когато крайната неударена гласна или сричка на дадена дума изпада пред началната гласна или съгласна на следващата дума.
aver fatto вместо avere fatto;
far vedere вместо fare vedere;
bel colpo вместо bello colpo;
gran signora вместо grande signora;
Съкратената дума обикновено завършва със съгласна "L", "R" или "N"и апостроф не се пише (освен в израза un'po = un poco и в 5 неправилни форми на глаголи в повелително наклонение (действието е предстоящо да се извърши по волята на говорещото лице): di', va', fa', sta', da').
Съкращаването може да се направи само при условие, че следващата дума не започва с S impura, Z, X, GN, PS.

Добър ден,група. Записвам се и аз тук ще следя за материали.
Искам да попитам някой има ли Италианска граматика на издателство Наука и Изкуство, мисля че е на Ина Кирякова. Понеже намерих пдф файл, но след като го прегледах липсват следните страници: 12-13; 106-107; 152-153; 424-425; Ако някой го има случайно с тези страници,моля за линк за да си ги принтирам и да започна с този учебник.Благодаря предварително.

Изпрати ми на лични електронния си адрес, ще ги сканирам и ще ти ги пратя.

Auto_bg, безценна си 

Радвам се, че ти хареса идеята. Така ще може да се ползва дълготрайно граматиката и ще се засили интереса към темата.

Ако знаеш за италиански филми, но със субтитри на български, моля да споделиш линкове.

Благодаря! 
Днес и утре ще изготвя списък с линкове и ще го публикувам в темата (за тези, които съм гледала ще споделя и мнение).

Търся отговорите към тестовете Raccolta di test d'italiano на издателство Colibri. Изгубила съм ги, а без тях не знам кога греша. Предварително благодаря за помощта!

Виждам, че темата се е пооживила. Затова да споделя моя фаворит от италианските филми - Инспектор Монталбано. По бг каналите е дублиран, за съжаление.

Здравейте!
Записвам се при вас. От другата седмица се записвам на курсове по италиански!
Ох, най-после! Това е първият език, който искам да науча, но все не се получаваше-в училище учих английски, после в гимназията- немски. Най-после ще си сбъдна мечтата да знам италиански-най-благозвучният език за мен!

Spring is my season,
в коя школа по италиански си се записала? Сподели после мнения как е, защото аз се чудя къде да се запиша. 

Ами аз в Пловдив ще ходя на курсове. Те имат офиси май само в Пловдив и Стара Загора. Говоря за Максима. Ще видим как ще е курса, уж преподавателите били на много добро ниво. Следващата седмица ще видим.

Здравейте, момичета! 
Дали някоя от вас има в електронен формат новото издание на учебната тетрадка на Progetto italiano 1? Търсих я навсякъде в интернет, но намирам само старото издание.

Ще съм много благодарна, ако някоя от вас може да я сподели.  

П. С. Spring is my season, жалко, че аз съм в София. Стискам палци да е добър курсът.  

Записвам се да ви следя и ще се включвам от време на време. Успях да изкарам 60 часа първо ниво на Италиански в школа в Благоевград, но е абсолютно недостатъчно, дори не взехме целия учебник. Обожавам езика, културата и кухнята им, сигурно съм била италианка в предишния си живот 
Снабдих се с една граматика от книжарница "Хеликон", но още не съм я отворила да попрочета от нея 

Здравейте
И ас се записвам към вас да уча италиански. Вече питах от тема 1 за линковете, защото са истекли вече. Ако някой  от вас  пази за тази тема защото и тука са истекли би ли ми ги дал 

Записвам се и аз, взех с ваучер за 6м онлайн курс  и скоро започвам

savina123 , радвам се, че попаднах на тази тема. И аз си взех ваучер преди няколко дни и съм започнала полека  Ще споделяме как върви...