ОК - да поясня: Има деца, които не се тръшкат. Има деца, които са толкова меки, че още първото им тръшкане е пресечено и толкова... Има упорити, по-силни натури, които изглеждат 'тръшкащи' се.
Родителят е този, които да се научи да предотвратява 'тръшкането', а не да се примири, че детето му било такова... В тази връзка го казах.
Има много случаи когато просто е невъзможно да се предотврати. Как точно да предотвратиш тръшкането или да направиш така че да не се повтаря често? Хайде - за последното по може да се постигне с много постоянство от страна на родителя, но ... мисля,че е невъзможно да се предотврати. И други казаха по-горе, че си е до дете - това мнение поддържам и аз. Ето - имам две деца, от един и същи пол, вече порастнали, възпитавани по един и същ начин и в същото време коренно различни по характери . И двете проявяват инати (то кой не го прави?!) , но малката винаги е била специалист по тръшкането, а голямата - не. Едната действа бавно, но постоянно в желанието да стане по нейната, а другата иска това да стане на момента и ако не се получи - тръшка се. Най- кошмарно беше до около 3 и 1/2 - 4 годишна възраст. После нещата се уталожиха.
Според мен когато децата се научат да овладяват емоциите си ( а това мисля, че става около 3-4 годишна възраст) "кризите" също стават по овладяни, инцидентни и не толкова крайни. Друг е въпроса, че някои хора са просто по-емоционални от други и много честно никога не се научават напълно да владеят емоциите си. Колкото и техните родителите да са се старали да ги предотвратяват.
И наистина мисля, че трябва да приемаме децата си такива каквито са, а не да се опитваме да ги моделираме по наше си усмотрение. Да ги насочваме -да, но не и да ги приравняваме с някой друг пък било то и с нас самите. Все пак са си личности, макар и малки