Ще се абстрахирам малко от въпросът ти, темата ми беШе интересна от 4исто практи4еска гледна то4ка и демек, как се организират работеЩите родители.
Както знаеШ, аз имам 11 годиШна дъЩеря. СъЩо както знаеШ, поне 2 пъти в седмицата, няма у4лиЩе следобяд и никакви обЩински мероприятия, така 4е Ща не Ща, или спирам да работя, или я оставям сама в къЩи. Италианския закон не позволява това второто до 14 годиШна възраст. Понеже нямам алтернатива, понеже се мъ4а да не съм паранои4ка, понеже смятам, 4е някаква автономия на 10/11 години е задължителна, го правя. Не се 4увствам добре оба4е. Въпреки, 4е имам комШии пенсионери, които знаят, 4е е сама и я наглеждат, въпреки 4е аз съм израстнала от 6_годиШна сама в къЩи, не ми е комфортно. Не заЩото не спазвам закона и биха могли да сигнализират на социалните, а заЩото е риск за детето ми, който нося съзнателно.
Не знам дали са се променили времената, дали ние сме разли4ни от наШите родители, знам само, 4е каквото и доверие да имам в детето си, не мога нито да дам съЩото на непознати, нито да гарантирам, 4е би имала адекватна реакция. Ние им обясняваме, това ни е ролята, но това е теория, практиката е друго неЩо.
пп. Не смятам 4е имам промит мозък и оЩе по_малко, 4е имам ов4и инстинкт, та се съобразявам с тъпи закони. АбсолЮтно съм убедена, 4е законите са най_малкото зло и 4е ако вси4ки ги спазвахме не само когато ни е удобно, света ЩеШе да е по_добро място за децата ни.